تو پزشک...

تو پزشکِ دل تبدارِ پر از درد من‌ ای همسفر راه... برس!
روی تب را به دوایی بنواز
و به لبخند عزیزی بده جان را مقدار!

من به دنبال تو ام
دل من رفته ز دست
و خودم خسته‌ی احوال همان لحظه‌ی تو!
تو شریفی و همین‌......
آمدی تا به مداوایِ صناعت بروی
و به بالاییِ آلوده‌ی بَمبرهایی
دست افتاده‌ی رحمت ببری.
دل من غرق تمنای تو و
لحظه‌ی کوشش پیوسته‌ و
رُخصت‌طلبت!

تو رهایی آموز
و تواناییِ رد کردن احساسم را...

تو بگو

سخت...
وَ پولادینی
و نشانم بده این‌گونه عزیزم

که به ادبار بَرَم
خواهش جانِ به لب آمده را
که چو از خونیِ سرخش خالی‌ست،
رنگ لب‌های تو را می‌جوید
از همان اصل اصیل
و همان خونِ به جریانیِ لب‌های شرابت رفته!
گرچه گمراه...

 معذّب...

وَ بعید!