سکوت سربی

در فضای ابریِ بود
در سکوت سُربیِ دود
در گلوگاه شکسته‌ی تند
در شام‌های نخفته‌ی تلخ
در درد
در تلاطم ماتم و طرد
ناگاه
خیمه‌ برمی‌دارد حضور
و آنگاه،
شکسته می‌دارد بلوغ
رهانده می‌شود
پیکر
از چاره‌ی یوغ
و همیشگی
و همارگی
نبودن و نیستن
و تمام! هستی و بود!
انگار
هرگز کسی نبود!

تلخ و روا

تلخ است و روا

آن چه 

به پیشانی تقدیر در آید! 

سیطره‌ی تو

خوب است

تو باشی و نباشد

در سیطره‌ی ناز حضورت

خسی از سنگ

باخبرم کن

یک روز اگر حال دلت خوب شود باخبرم کن
مشتاق به همسایه‌ و محبوب شود باخبرم کن

 

سرما نشود درد تنت در دل شب‌ها
شومینه‌ که بی‌چوب شود باخبرم کن

 

انگور زمستانی امسال که بردی
گر خواست که مشروب شود با خبرم کن

 

هر حس خودآگاه درونت که خبر کرد
رخصت نده سرکوب شود باخبرم کن

 

هر تازه کسی خواست به سمت تو بیاید
نگذار که مجذوب شود با خبرم کن

آستین تو

خورشید بی‌تردید از آستین جامه‌ی تو طلوع می‌کند
که این چنین گرم و نوازش‌بخش است
خورشید و همه‌ی جهان
به گِردت
که نبودت تاریکی محض دنیای رسواست!