پرستش

من تو را می‌پرستم

شاید نه چنان که شاید

آن‌چنان که توانستن باید

 

ورقی از تو

گاه گاهی

دلم می‌گوید

که گدارها وانهم

و دل

سپرده به شبدیز ستاره‌ها

به جست‌وجویت آیم

شاید بیابم

ورقی از تو

با 

خواهشی که به امضا آورده‌ای

و قرارمان باشد؛

کناره‌ی دنج یک اقیانوس کشتی‌پهلو

تا

در شرار گپ و گفت‌مان

غم‌ تمام سال‌ها را 

سینه‌ی شتابان آب

در خود فرو خورَد

و ناب‌تر روزگاری

از کف مروارید بیز خود

ارمغان پیدایی‌مان سازد

کلبه‌ای کافیست

و کتابی 

که ما را 

به ابدیت هوشیار ناپیدا 

اتصال دهد

ما 

معشوقه‌های هنریم

مفتونان تردید روزگارها

کاشفان مشتاق به واکاوی خویش!

 

به ابدیت خیره شو

آنجا که آفرینش

تو را دوباره

از پس تنفس خویش 

زندگی خواهد داد

 

آه می‌ترسم که تو را

باز

در پس غاری دنج

روزگارانی دراز و تلخ

به انتظار باشم

چه در سر دارد زندگی

چه می‌دانم!

 

 

شاعر

 

برای عاشق بودن 
باید شاعر می‌بود
و من نیستم

بی‌ شعر
عشق  می‌گریزد از دیارم
باید
فکری بکنم
سطری بپردازم

گاه دلتنگی

من اگر شاعر بودم
گاه دلتنگی
شعر می‌فشاندم
به دفتری مرموز

و با خود 
فخر می‌کردم هر روز 
که تو نغز می‌شوی در قلم
و ساری
در روان دفترهای دل‌پریشم

مگر
کجا می‌شود از عشق گفت و تلخی نشنفت
جز در تار موی شگرف دفتر اشعار

 

وعده

من تو را
در وعده‌ی روزهایی که نمی‌آیی
جا گذاشته‌ام