والاتبار

چه می‌تان کرد
با تو
ای خورشید
داستانِ تا ابد تکرارِ هر روزه
تو تمثال تمام روشنایی‌های‌‌ِ در راه عبوری!
سر راهت
به آتش‌ها‌ی پنهان
در دل سودای خاکی
یک نظر
کوته‌ نگه
بنداز
ای جادوی بیشه!
جامه را اکنون بیفشان
نیست فردایی
که آتش‌ را
توان
میلِ طنین دادن.
ورق امروز برگردان
صبا امروز قاصد کن
چراغ روشنای دل
همین امروز برگیران.
تو ای خورشید
تو ای رخشنده‌ی خندان
تو ای تاب و توان بخشیده و دزدیده و چندان
به کارَت وقع ننهاده!
غرورت را کمی کم کن
نگاهی هم به آدم کن
تو او را طعمه کم‌تر کن
نمیران
دست گیران
خواهشا خورشید
ای والا تبارا

قسم به درد

قسم به گام‌های بی‌وصال
به کوههای بیستون
به راههای بی‌نگار

قسم به فصل‌های گرم و سرد
به دستهای خسته‌ از رد نبرد

قسم به درد
به آسمان بی‌قرار و رنگِ زرد
به دشتهای جامه سبز
به کوههای بی‌پناه و خسته از طواف رعد

که خانه‌‌خانه‌ی پرندگان
که سینه‌‌سینه‌ی تپندگان
که جرعه جرعه از قنوت آشنای این شکندگان
به کوچ کوچه‌های مهر رفته‌اند
به داغ لاله‌های شعر خفته‌اند

قسم به درد...

سکوت سربی

در فضای ابریِ بود
در سکوت سُربیِ دود
در گلوگاه شکسته‌ی تند
در شام‌های نخفته‌ی تلخ
در درد
در تلاطم ماتم و طرد
ناگاه
خیمه‌ برمی‌دارد حضور
و آنگاه،
شکسته می‌دارد بلوغ
رهانده می‌شود
پیکر
از چاره‌ی یوغ
و همیشگی
و همارگی
نبودن و نیستن
و تمام! هستی و بود!
انگار
هرگز کسی نبود!

میهن

میهن ای خسبیده در اندوه و درد
ای سراسر مرگ سرد!
کاش برخیزی و زیبا بینمت
خرّم و مینا و مانا بینمت
خسته‌ای، درمانده‌ای مانند رعد،
کاش چون شیری توانا بینمت!

سیطره‌ی تو

خوب است

تو باشی و نباشد

در سیطره‌ی ناز حضورت

خسی از سنگ