تو چه می‌دانی!

 

آخ... دلتنگ توام کوچه‌ی مهتابی من!

به خدا دور نشو

به خدا سنگ نزن،

مژه‌ی مشکی اشکان مرا

تو چنان حل شده در ذائقه‌ی ذات منی

که نبودت نه فراق،

که نبودت نه فقط دلتنگی

که همان عینیت نیستی اَست!

و همان اصلیت مُردگی اَست!

 

 

و نبودن...؟

و ندیدن...؟

تو چه می‌دانی چیست!

و چه می‌دانی چیست!

 

و من...

و
من
تو را آرزو دارم
در میان همه‌ی همهمه‌ها...
باز...
همیشه...

 

 

موی تو

مو؟
شگفتِ شانه‌ها!
آسمانِ شاعرانه‌ها
لب؟
ترانه‌ها
لعبت شکوه ماه پاره‌ها

فردا؟

من کمی دورتَرَک
آن زمانی که پر از فقه و اصول،
برده‌ی قول زمان‌های بعید
و پر از وهم سعادت بودم،
آن زمان‌های پر از خشک و عبث
که تمام،
پایه‌ی کار عبادت وَ سیاست بودم،
فکر هر روز و شبم "محشر" بود! 

تمام اشتیاق من

 

تو کیستی که این‌چنین
مرا به دار می‌‌بری؟
به بند آه می‌کشی
بدون ذره‌ای وداع
یا تکانش جرقه‌ای نگاه!