وهم من

نگاه می کنم تو را
اکنون
و در این هزارسوی تاریک ساعت 

منتظر

 

یاد آن جمعه‌ی نیکو که سلامَت آمد
از لب باغ دعا عطر مرامت آمد
منتظر بر لب حوضی پُر مِی در چرخش،
تشنه‌کام تو شدم، جام کلامت آمد

 

تو پزشک...

تو پزشکِ دل تبدارِ پر از درد من‌ ای همسفر راه... برس!
روی تب را به دوایی بنواز

جای خالی تو

 

تو همان عمق عظیم خالی
و سیه‌چاله‌ی قلبم بودی
و همان سطح وسیع بایر

تمام من

پریشان توام باز...

نه راهی‌ست به جایی که برآرم سخنی خوب و به پهلو کِشَمش یار و به شیرینی دیدار کشانم

و نه صبری که ز او چشم بپوشم وَ بر او چشم ندارم.