همه‌ی خویشتن من

و من از خویش،

من از عشق،

من از زندگی و رونق و زیبایی و احساس گذشتم،

که تو سامان یابی! 

رستم و سهراب

عاقبت با غم دلتنگی تو می‌میرم
قصه‌ای سبز کن و حرف بزن جان‌سیرم

سر من پر شده از بودن کوتاه و پُرت
مثل سهراب شدم با نگهت درگیرم

پر تردیدم و تنهایی و محتاج توام
خوابِ رستم شده‌ای می‌کِشی‌‌ام شمشیرم

کاش در لحظه‌ی آخر بتوان حرفی زد
مثل آن خاطره‌ی خوب شود تقدیرم

سر من دامن رنگین تو را دریابد
چشم من تار شود تا تو به بالین گیرم

 

رویش شب

و من...

و
من
تو را آرزو دارم
در میان همه‌ی همهمه‌ها...
باز...
همیشه...

 

 

تمام اشتیاق من

 

تو کیستی که این‌چنین
مرا به دار می‌‌بری؟
به بند آه می‌کشی
بدون ذره‌ای وداع
یا تکانش جرقه‌ای نگاه!

دلتنگ/ غزل

 

 

عکس تو، هر لحظه یک رنگ است، می‌دانی چرا؟

همنوا با چشم دلتنگ است، می‌دانی چرا؟