موی تو

مو؟
شگفتِ شانه‌ها!
آسمانِ شاعرانه‌ها
لب؟
ترانه‌ها
لعبت شکوه ماه پاره‌ها

فردا؟

من کمی دورتَرَک
آن زمانی که پر از فقه و اصول،
برده‌ی قول زمان‌های بعید
و پر از وهم سعادت بودم،
آن زمان‌های پر از خشک و عبث
که تمام،
پایه‌ی کار عبادت وَ سیاست بودم،
فکر هر روز و شبم "محشر" بود! 

تمام اشتیاق من

 

تو کیستی که این‌چنین
مرا به دار می‌‌بری؟
به بند آه می‌کشی
بدون ذره‌ای وداع
یا تکانش جرقه‌ای نگاه!

تردست

 

تو خودت جدی و شوخی به هم آمیخته‌ای
حس شیدایی و شادی به لب انگیخته‌ای

فکر یک چاره‌ی رندانه نبودی، دیدی!
سر خوبی، همه تلخی به در آویخته‌ای

غزل اعجاز

 

ای که فروردینِ نامت زندگی آغاز کرد
با نگاه خسته‌ات جان قلم ایجاز کرد

سر، بلند آورده‌ای، من سربلندم با تو عشق!
تا تو را دیدم تمام غصه‌ام سر باز کرد